Dag 32 Naar Léon

Hilde:
Nou nou nou,  wat een ellende vannacht op die vreselijke camping. Spanjaarden hebben geen kampeer cultuur  zoals wij die hebben of zoals in Frankrijk.  Voor hun is kamperen hutje aan mutje in grote caravans met giga voortenten, een aparte keukentent, grote tv schotels, veel kleurige verlichting  en nog allerhande toeters en bellen zoals hele bankstellen en tv schermen en dan bij elkaar zitten, bier zuipen en aan een stuk door ouwehoeren en lallen tot diep in de nacht. Hebben wij weer hoor. Ap zei dat het tot drie uur vannacht duurde. Niet normaal. Ik zou bijna mijn tent erom gaan verzetten. Nou ja, dat toch maar niet gedaan. Na een ontbijtje van oud brood en Griekse yoghurt vertrekken we om half negen van de camping. Het is al snel warm. Na 18 km komen we door El Burgo Ranero waar ook alle wandelaars doorheen komen. De hoofdstraat zou doods zijn als er niet enkele aubergue's  waren met een klein terrasje waar we natuurlijk even een bakkie doen, want het volgende dorp is pas 20 km verderop. Dan rijden we weer verder over een uiterst saaie rechte weg door de eindeloze vlakke steppe met aan weerskanten tot aan de horizon niets dan kale omgeploegde velden met wat opgeschoten onkruid en rechts van ons heel in de verte een lint van hogere heuvels . 
Aan de linkerkant van  de weg loopt een stoffig  karrenspoor voor de wandelaars met erlangs wat zielige boompjes. Ap zegt, "Ik zou mijn hond er nog niet over laten lopen". We zien verschillende wandelaars in een grote verscheidenheid aan uitrusting en uitdossing die soms een beetje zwalkend en half mank lopend voort zwoegen. Een enkeling loopt er nog wel redelijk fit bij. We groeten ze met een Bon Camino. 
In Mansilla de las Mulas stuiten we ineens op een gezellige herberg met een prachtige tuin vol rozen en hangpetunia 's . Een  oase die we niet aan ons voorbij laten gaan en dus doen we er een bakkie. Ja voor 1,20 kun je dat nog eens wat vaker doen. Daarna weer verder over die lange saaie weg die ineens over een hoog viaduct gaat met eronder een weg in aanleg, waarvan je je afvraagt of die ooit wordt afgemaakt. Geld uit Brussel is zeker op.  Ook de wandelaars nemen dat viaduct en we spreken er een Nederlands stel wandelaars dat vanuit Gouda eind maart is vertrokken."Nou",  zegt Ap , " ik heb veel in Gouda gewerkt bij aannemersbedrijf Bontenbal in Reeuwijk.  "Oh"  zegt die man dan , "Mijn vismaat Jan de Jong werkte ook bij dat bedrijf" . "Nou", zegt  Ap. "Ik heb vijf jaar met Jan gewerkt". Dat bewijst maar weer eens hoe  klein de wereld is. Oké , we gaan weer verder over de rechte weg door het steppeachtige land met de brandend zon inmiddels recht boven ons. Het is bepaald niet het mooiste stukje van Spanje. Ik zou zeggen, vreselijk lelijk, maar wel verbazend uitgestrekt . De dorpen waar we door komen zijn vaak van een beangstigende saaiheid en doen mij soms denken aan de schilderijen van Hopper. Soms is er onverwachts een Albergue die de saaiheid doorbreekt. Er wordt handig gebruik gemaakt van de pelgrimsroute met kleine terrasjes en cafeetjes waardoor de dorpen toch nog iets gezelligs hebben. Het is voornamelijk armoede wat je in de dorpen ziet maar soms staan er duurdere huizen die dan altijd ommuurd zijn of er staat een hek omheen. 
Tegen twee uur rijden we, na een dag van 67 km, Léon binnen, waar we nog net getuige zijn van het staartje van een concert in een prachtige muziekkapel en op weg naar de kathedraal stuiten we op een soort fanfare. Ook leuk. 
Bij het toeristenbureau krijgen we een stempel en vragen we naar een pelgrimsherberg waar we voor 15 euro pp voor een tweepersoonskamer besluiten de nacht door te brengen. Even lekker douchen en dan de stad in om op een prettig terras in de schaduw langdurig te blijven hangen omdat het met 36 graden en  geen zuchtje wind simpelweg nog te heet is om ook maar enige activiteit te ontplooien. Na tweeënhalf uur op dat terras gaan we op de fiets een eettent zoeken. We rijden over een soort boulevard met veel bomen, dus lekker in de schaduw langs de Rio Bernesga als Ap zijn oog valt op een zogenaamd chique cafetaria waar we maar naar binnen gaan omdat het buiten te warm is. Help, het blijkt een ongelooflijke vage tent te zijn met een flipperkast,  een met kunstleeer beklede halfronde glimmend houten bar, overal  trossen ronde witte lampen en heel veel spiegels. En geen eettafels, maar ronde nissen met stoffen ronde zitbanken met lage glimmend houten tafeltjes. Zou me niet verbazen als het gewoon een hoerentent is. Nou ja, we bestellen er een Russische salade voor mij en een hamburger met friet voor Ap. Dan gauw weer weg en ergens een ijsje eten.