Dag 33 Hospital de Orbigo

Hilde
Om half acht in de ochtend staan we buiten, want om half  zeven was er al een mountainbikersgroep pal voor ons raam met veel kabaal bezig te vertrekken. Nou ja, we gaan eerst maar eens ergens een croissantje  scoren. Nou, forget it, alles is dicht, geen barretje , geen winkel, geen bakker, niks is open. Overal zitten de ijzeren hekken nog dicht. Wat een land. Wel worden de straten uitgebreid schoongespoeld.  We hebben geluk als ik ergens  twee mannen op een terrasje  zie zitten die mij duidelijk maken dat de koffiebar zo open gaat. En ja hoor, om precies acht uur gaat het ijzeren hek omhoog en kunnen we naar binnen. We bestellen twee koffie con leche en nemen er iets bij dat eruit ziet als een kwarktaartje  maar dat een mierzoet wit soort opgeklopt kleverig schuim blijkt te zijn, jasses. Omdat er in die bar alleen maar mierzoete kleverige rommel te krijgen is gaan we zonder brood onderweg en  hopen we op een bakker ergens op onze route.  We vullen nog even onze flessen aan een waterpunt waar ook de hele groep mountainbikers hun bidons staat te vullen zodat we in ieder geval iets hebben voor onderweg. Het is vandaag een bewolkte dag maar wel warm en drukkend maar niet zo heet als anders met maar 28 graden heerlijk fietsweer. 
Deze keer fietsen we in een keer goed de stad uit en zitten dan weer op die lange saaie weg door het uitgestrekte vlakke land met  af en toe een maisveldje maar verder voornamelijk braakliggend land met wat ondefinieerbare  bosjes tot aan de horizon en langs de weg overal van die betonnen irrigatiegoten. Soms staan ze droog, soms stroomt er koel helder water door zodat ik er ter afkoeling fijn mijn klep in kan onderdompelen. 
In Antimio de Arriba  een onbegrijpelijk gehucht met een soort drooggevallen kanaaltje vol onkruid dat door het dorp slingert,  lijkt het nog wat door de rozen langs de weg en natuurlijk weer een kerk met ooievaars op de klokkentoren. Net voor het volgende landbouw gehucht Mozondiga rijdt ons de bakker voorbij die toeterend het dorp in scheurt en bij het eerste huis stopt. Wij er achter aan. We kopen allebei een vers rond brood voor negentig cent. Ook hier weer een kerk met ooievaars op de klokkentoren . Er moet volgens het boekje ergens een koffiebar zijn, maar als die Bar La Plaza  naast de kerk alles is....? Het volgende agrarische gehucht is het pelgrimsdorp Villar  De Mazarife met een leuke Albergue waar we dan eindelijk een bakkie kunnen doen op de gezellige binnenplaats waar ook enkele wandelaars zitten. 
Aan het begin van het dorp zien we een hele rij  lange smalle hutjes onder een aarden wal  met aan de voorkant een halfronde stenen toegangsboog met een houten deurtje erin en op die aarden wal een soort schoorsteen voor ontluchting , zie foto's. Het blijken oude bodega's te zijn waar vroeger de wijn geperst en bewaard werd. Heel bijzonder. 
We gaan weer verder en tegen een uur of een gaan we in een gehucht tegenover een Albergue onder het afdak naast de kerk even een lekkere boterham nemen van ons verse ronde brood, mmmmmm. 
Vervolgens komen we om twee uur, na een wel erg makkelijk dagje van maar 40 km, op de camping in Hospital de Orbigo, een pelgrimsdorp met een prachtige van oorsprong Romeinse brug over de Rio Orbigo  uniek vanwege zijn lengte met 18 stenen bogen en onregelmatige vormen. Natuurlijk ook een mooie kerk met ooievaars op de klokkentoren. Er zijn hier heel veel Albergue's maar wij nemen liever de camping, ook al is die soms duurder omdat we dan 's morgens niet zo hoeven te haasten. In zo'n  Albergue moet je altijd om acht uur opgehoepeld zijn. Het blijkt wel weer zo'n camping te zijn met vooral vaste  plaatsen, caravans met grote voortenten met hele bankstellen eronder en een rechthoekige aparte keukentent erbij. Maar gelukkig  is het er erg rustig. We zetten onze tentjes op en zitten een beetje bij te komen. Omdat het toch echt wel behoorlijk warm is ga ik bij gebrek aan een zwembad maar eens onder de koude douche  staan. Ap neemt een warme douche en dan gaan we op de fiets het dorp in om de brug te bewonderen en ergens een biertje en koffie te nemen op een prettig terrasje. Ook kijken we of we ergens kunnen eten maar dat kan overal pas om zeven uur. Als we voorbij de kerk komen, zien we tot onze verbazing een hele ploeg oudere vrouwen bezig de kerk van onder tot boven uit te soppen met een ladder erbij om ook bovenin te kunnen komen. Fantastisch staaltje van saamhorig vrijwilligerswerk. We gaan terug naar de camping om daar zelf ons potje te koken. Ik zal maar niet meer in details treden over wat we precies eten, maar dit keer hebben we er wel een lekker pittige salamiworst doorheen . Gelukkig zijn we allebei niet zo kieskeurig. Echt lekker eten doen we thuis wel weer. Morgen beginnen we weer met klimmen, want dan begint het zwaarste gedeelte van de hele camino met  de beruchte Cruz de Ferro waar we halverwege kamperen of een Albergue nemen, afhankelijk van het weer.