Dag 36 Alto do Cebreiro, Alto San Roque en Alto do Poio.

Hilde: 
We ontbijten om half acht op het terras bij  de bar van de camping want dan kunnen we lekker een tafel en stoelen gebruiken, wel zo prettig. Om acht uur rijden we terug naar Villafranca del Bierzo en nemen daar alvast een eerste bakje koffie. Wat een ontzettend leuke plaats met fantastische leuke huizen, een burcht en een mooie brug. Jammer dat we er gisteravond te ver vandaan zaten op die camping. 
We rijden door richting de Cebreiro een klim naar 1310 meter hoogte over 33 km vanaf Villafranca dat op 510 meter ligt, waar we vanmorgen gestart zijn, maar daar is het nog nauwelijks klimmen te noemen. De eerste 20 km rijden we min of keer parallel aan de snelweg, soms aan de ene kant, soms aan de andere kant omdat we er een heleboel keer onderdoor gaan. Om ons heen de bergen, wat een fantastisch gezicht is. In Vega de Valcarce,  op 630 meter zijn we wel toe aan een vervolgbakkie op een leuk terrasje. 
Daarna komen er een paar stevige klimmetjes van 7 tot 10%. We volgen de oude weg door de beboste kloof van de Rio Valcarce. 
Midden in een klim zwoegen er een paar Italianen omhoog en opeens grijpt er eentje het stuur van Ap en wil zich mee laten trekken. Ap begint keihard te vloeken en te tieren en te schreeuwen : "Rot op , laat los vuile idioot zo lig ik plat op me muil, opdonderen".  Nou dat hielp wel, die mafkikker liet meteen meesmuilend los. Oké, ook weer gehad. We gaan gewoon weer verder. 
Heel fascinerend is de snelweg A6 die hoog boven ons op giga hoge pijlers elke keer weer een dal overspant en waar we verschillende keren onderdoor rijden. 
Op een paar km van het hoogste punt van de Cebreiro op 1310 meter begint het opeens heel hard te waaien, wordt het koud en zitten we ineens in de mist die we al hadden zien hangen. We rijden min of meer gelijk op met een groep Belgische oudere wielrenners op racefietsen  zonder bagage die begeleid worden door een camper en allemaal lid zijn van een wielerclub in Yper. Zij rijden ongeveer 140 tot 160 km per dag. Of dat leuk is weet ik niet want  je hebt absoluut geen tijd voor foto's nemen of ergens eens even  rondkijken. Er is een man van 80 bij die zelf zegt dat het niet leuk is maar trots is hij wel, haha. 
Cebreiro  is een van de oudste toevluchtsoorden voor pelgrims en bestond waarschijnlijk al in de 9de eeuw. Het kreeg in 1072 de titel van hospitaal, verzorgd door een klooster onder de regels van het Frans Cluny. 
We gaan  verder want we moeten nog  over twee toppen, de Alto San Roque op 1270 meter en de Alto do Poio op 1335 meter waar we boven aangekomen een bakkie en een cola nemen. Als we daar zitten, stopt er een busje , stapt een man uit, fiets uitladen en betalen. Zo kan het ook. 
Er komen veel wandelaars in alle soorten en maten die hier even pauzeren, sommigen lopen redelijk normaal maar er zijn er veel bij die het echt moeilijk hebben en half mank  lopen te zwoegen met zwachtels om een stuk been of een knie en zweetlappen binnen handbereik. Er zijn er ook die op teenslippers verder moeten omdat hun hielen vol blaren zitten. Naarmate we Santiago naderen  neemt het aantal strompelaars  gestaag toe. 
Tegen tweeën rijden we Triacastela , aan het eind van de laatste afdaling op 665 meter binnen, ons einddoel van vandaag. Dit was vroeger een bescheiden etappeplaats aan de Camino, gebouwd rond een 9e eeuws klooster De vorm van het dorp volgt precies de pelgrimsweg, de Rúa Mayor. 
Op die laatste afdaling zaten we trouwens een tijdje in zo'n dichte mist dat je nog maar 5 tot 10 meter zicht had en het ijskoud was. Vond het doodeng en bleef zoveel mogelijk op de witte streep langs de weg rijden want meer kon ik niet zien omdat mijn bril ook helemaal besloeg van die natte mist. Nou ja, paar keer moeten stoppen om bril schoon te vegen toen de mist na een paar kilometer gelukkig minder werd en we er tenslotte onder zaten. Hèhè, ook weer overleefd. Je maakt wat mee hoor. In Triacastela zoeken we eerst een leuke Albergue op waar we heerlijk kunnen douchen en kleren kunnen wassen in een speciaal daarvoor ingerichte ruimte met waslijnen. Er is ook een kleine keuken om zelf iets te eten te maken met koelkast en inductie kookplaatjes.   
Maar we gaan eerst eens in het dorp kijken wat het nog meer te bieden heeft. Al snel zien we een gezellig terras in het straatje achter onze Albergue waar we heerlijk lang gaan zitten bijkomen en besluiten om er ook wat te eten. Daarna lopen we nog  even door het dorp en ontdekken we een klein kerkhofje met een  dorpskerk met vierkante toren. Ook interessant is de Sint Jacobskerk  met een romaanse kooruitbouw uit de 11de eeuw met op de toren een afbeelding van het stadswapen en voorzien van drie torens, die terugwijzen op een drietal Keltische vestingen uit de oudheid: Tres Castros.  De bevolking hier heeft een eigen cultuur waarin nog steeds Keltisch wordt gesproken en veel naamborden zijn dan ook tweetalig.
En wie zien we dan langslopen, de man die we met zijn fiets uit het busje zagen komen. Hij heeft de afdaling dus nog wel fietsend gedaan. 
Na onze wandeling gaan we terug naar onze Albergue en maak ik in de kleine keuken een lekker potje thee. 

Vergeet het steeds te zeggen maar ik vind jullie reacties op mijn dagverslagen erg leuk en het geeft ook steun om te lezen dat jullie ons zo enthousiast volgen. Heel veel dank.