Dag 34 de wet van Murphy , verbeterde versie

21 juni 2017 - Rabanal Del Camino, Spanje

Hilde 

Dag 34
Vanmorgen een onaangename verrassing want Ap zijn achterband stond leeg. Er zat een gemene lange pin in , tja daar legt ook een super buitenband met dik profiel het tegen af. Ap moest wel twee keer plakken voor het verholpen was, dus twee keer die band eruit halen en weer opnieuw plakken, enig gevloek was niet van de lucht, haha. Tegen tienen konden we vertrekken. Het weer zag er goed uit, zon en nog koel. Maar met de aangekondige 34 gr zal die koelte niet lang duren. Op naar de Cruz de Ferro. 
In Barrientos een gehucht van niks maar wel een mooie klokkentoren. We maken een foto en  als we weer willen doorrijden hoor ik Ap luid vloeken. Wat blijkt, de achterband van zijn aanhanger is lek. Oh help, de wet van Murphy, dat belooft nog wat vandaag, uitgerekend de dag van de zwaarste klim. God zij dank nog net in de schaduw van het laatste huis van dit gehucht. De band is weer gemaakt en na 25 km bereiken we Astorga , een wat grotere plaats met een kathedraal en het voormalig bisschoppelijk paleis  in 1889 gebouwd door de architect Antoni Gaudi, waarin tegenwoordig  museum Tres Caminos huist waar de geschiedenis van de twee pelgrimswegen die hier samen komen uit drie perioden  in het verleden wordt getoond;  de Camino Frances, die wij doen en de Ruta de la Plata,  ofwel de Zilverroute, die uit het zuiden kwam. De bovenverdieping van dit voormalige paleis dat is opgetrokken uit granietblokken werd overigens pas in 1913 voltooid. Op de Plaza San Esteben in Murias een werkelijk prachtige oude kerk.  
Wat later stuiten we op een heel mooi bewaard gebleven 16e eeuws dorp Castrillo de los Polvazares, een bezienswaardigheid op zich met een grote parkeerplaats ervoor, want er mag geen auto in. We denken dat we erdoorheen moet en wagen de gok, maar het is bijna niet te doen op die soort keienstraten. Aan het eind blijkt dan ook dat het niet de bedoeling was en moeten we weer terug. Niks over dit bijzondere dorp in het boekje dus dat wordt opzoeken op internet. 
In Santa Catalina de Somoza  een kerk uit 1708 en een leuke aubergue waar we een bakkie  doen. We gaan weer verder over een rechte asfaltweg die direct op de bergen lijkt af te gaan. Maar dan, nauwelijks 4 km voor ons einddoel van vandaag aan de voet van de Cruz de Ferro slaat de wet van Murphy genadeloos toe en is de achterband van Ap weer leeg. Tot overmaat van ramp pakken dikke donkere wolken zich boven ons samen en horen  we de donder al aardig dichtbij. Gelukkig zitten we een beetje hoog waardoor het lekker waait. Ap haalt het achterwiel los en trekt de binnenband eruit, die volgens mij zo te zien en te horen helemaal niet lek is, maar alleen leeggelopen. Nou ja. Een nieuwe binnenband zit er zo weer in maar  nu krijgt Ap de ketting er niet meer op en het wiel er ook niet meer goed in en hij weet ook niet meer hoe het zat.  Er volgt ruim anderhalf uur van klooien en steeds weer proberen maar het wordt alleen maar erger. De ketting ligt  inmiddels in een dubbele achtbaan en zit muurvast.  Het gevloek is niet van de lucht, Ap zit van ellende te trillen als een kaalgeschoren juffershondje in de vrieskou en ik probeer mee te denken hoe het met die ketting moet maar kan wel janken. 
Ten einde raad stel ik om vijf uur voor om de fietsenzaak ReinVeenendaal, waar Ap zijn fiets gekocht heeft, maar te bellen,
want zo komen we er niet uit. Met de tel op de luidspreker legt de monteur geduldig uit wat Ap moet doen en ik geef ook nog aanwijzingen, omdat Ap het soms niet hoort. De ketting blijkt er min of meer gewoon zoals bij een normale fiets om te moeten, wat ik al dacht, maar ja, wie ben ik en het is natuurlijk ook geen gewone fiets. Maar omdat de derailleur zo strak staat lukt het alsmaar niet. Tot de monteur de gouden tip geeft om met een imbussleuteltje de derailleur een halve slag los te draaien. 
Uiteindelijk lukt het dan allemaal toch nog, de ketting zit goed en het wiel schiet er ineens min of meer vanzelf in. Het heeft nog even wat voeten in de aarde om het hulpstuk voor de bagagekar er goed op te krijgen maar dan kunnen we tegen zes uur de laatste vier km afleggen naar de aubergue in het pelgrimsdorp waar we gaan overnachten. 
Het is een hele  leuke aubergue met een grote gezellige tuin en een keuken die we kunnen gebruiken, maar we besluiten naar het restaurantje achter de kerk te gaan om onszelf eens te trakteren op normaal en lekker eten.  Van die hele Cruz de Ferro overigens nog niks gemerkt al zitten we hier op ruim 1500 meter. Nou, de echte klim komt dan zeker morgen wel. Het onweer is trouwens ook uitgebleven. Loos alarm. 
 

Foto’s

1 Reactie

  1. Ria Broer:
    21 juni 2017
    Super. Super. Super. Hilde wat een verslag weer. Ap is toch maar een bofkont met jou. Na zoveel tegenslag een positief iemand in de buurt die misschien niet vloekt, dat is toch boffen. Het hoort er een beetje bij dat je pech krijgt onderweg maar alles op ene dag is niet leuk. Gelukkig een goed onderkomen en lekker gegeten.
    Gave foto's weer. Wat een land. Spanje eens een keer op een andere manier beleven dit. Nog heel veel succes en het gaat lukken natuurlijk. Het blijft een topprestatie!!!!