Dag 39 Laatste ritje naar Santiago, 55 km
25 juni 2017 - Santiago de Compostela, Spanje
Hilde:
Vanmorgen natuurlijk weer vroeg wakker door het gerommel van de wandelaars die al om half zes begonnen in te pakken.
Wij draaien ons nog een keer om maar om kwart voor acht komt er een schoonmaakster binnen die de bedden begint af te halen, dus toen we moesten er echt wel een keer uit. Oké, douchen, spullen naar onze fietsen brengen en nog even ontbijten in de keuken.
Tegen half tien gaan we voor de laatste keer op weg. Raar idee.
Het is bewolkt en fris maar na een kleine drie kwartier komt de zon al te voorschijn en later wordt het weer flink warm.
We nemen de AC240, die onder de drukke N547 loopt, door een mooi afwisselend landschap met af en toe prachtige vergezichten, diepe dalen en stijle klimmetjes. We zien nog veel van die leuke horreos vooral bij oude boerderijen vaak in of naast de moestuin en ik kan het niet laten om er steeds weer foto's van te nemen, wat ik overigens op mijn gewone fiets nooit had kunnen doen, want Ap raast gewoon verder, waardoor ik me wel wat opgejaagd voel, maar desondanks laat ik me toch de kans op mooie plaatjes niet ontnemen en ben daarom soms kilometers achter.
In Touro, een klein plaatsje voor Santiago, stoppen we voor een koffie.
Hier maak ik een foto van een huis met rondom de bovenverdieping een soort erker met heel veel ramen wat hier wel vaker voorkomt, waarschijnlijk om 's winters de kou tegen te houden.
Vlakbij een wit kerkje met mooie opengewerkte toren staat een leuk huisje met een afdak ervoor van druivenranken waar een oude vrouw uit naar buiten komt die naar de kerk kijkt en een kruis slaat voor ze verder loopt.
Vlak voor Santiago stoppen we nog een laatste keer bij een druk cafe met alleen maar oude mannen met bijna stuk voor stuk een ongelooflijk dikke buik, die over hun broekriem hangt. Ze komen met hun auto aanrijden voor hun zondagse uitje. Niemand heeft een vrouw bij zich. Hoe zit dat? Zijn ze de deur uitgestuurd door hun vrouw of mag de vrouw niet mee of zijn het allemaal weduwnaars? De vraag blijft onbeantwoord.
Als we verder gaan zien we links van ons af en toe het lange viaduct met de snelweg naar Santiago op hoge pijlers die een diep dal overspant. Een apart gezicht.
Dan ineens zien we in de verte de torens van de kathedraal al boven de stad uit torenen en om half drie rijden we dan echt Santiago binnen. Ap stuurt meteen op het plein van de kathedraal af en gaat pontificaal in het midden staan om zich door wild vreemden te laten omhelzen voor deze geweldige prestatie. Lachen hoor, maar niks voor mij.
We gaan door naar het bureau voor het Credential en het Certificado de Distancia 2688 km, plus een stempel in ons boekje. Het is druk en het gaat er streng aan toe. Je moet in de rij achter een gele streep op de vloer blijven staan tot je aan de beurt bent en er mag steeds slechts een persoon tegelijk naar binnen om bij een van de 14 loketten je boekje te laten zien als bewijs voor de afgelegde route. Dan moet je je naam invullen onderaan een lijst en aankruisen of je de route met religieus, spiritueel of toeristisch doel hebt ondernomen. Ap kruis de eerste twee aan, ik alleen de derde. Nou, als dat allemaal gebeurd is, kopen we nog een kokertje voor vijf euro bij een streng kijkende onvriendelijk man en verlaten we het bureau.
Nu naar het toeristenbureau om erachter te komen waar de camping ligt. Als we dat weten, zoeken we een leuk terras voor een biertje. Tegen vijven gaan we onderweg naar de camping die aan de rand van de stad ligt. We hebben een goed plekje en ik heb al snel twee stoelen en een tafel ergens vandaan gehaald. Wat een luxe, heerlijk.
Tja, dan is dit dus het laatste verslag voor op ons blog want de komende dagen struinen we wat door de stad en nemen we waarschijnlijk de bus naar Finisterre aan de kust. Wel komen er de komende dagen nog foto's bij van de stad en van de kust, maar een echt verslag niet meer. Donderdagochtend nemen we het vliegtuig en zijn we in de middag weer thuis. Zal best wennen zijn.
Dank aan iedereen die ons zo trouw gevolgd en gesteund heeft met leuke opbeurende en aanmoedigende reacties.
Van de horreos kan je wel een boek samenstellen, nog een paar leuke dagen en zie je gauw.
Chapeau........
Zal je mooie verhalen missen.
Tot ziens weer in Utrecht,
Jopi
Geniet nog even
Het was leuk om te volgen ,het zal raar zijn zonder dglks verslag, net als voor jullie zonder iedere dag weer verder te fietsen
Tot in NL